سفارش تبلیغ
صبا ویژن


نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار . . . . چکنم حرف دگر یاد نداد استادم
سید شهیدان اهل قلم، سید مرتضی آوینی:
هنر آن است که بمیری پیش از آنکه بمیرانندت و مبداء و منشاء حیات آنانند که اینگونه مرده اند... خون حسین (ع) و اصحابش کهکشانی است که بر آسمان دنیا راه قبله را می نمایاند... پندار ما این است که ما مانده ایم و شهداء رفته اند، اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده و شهداء مانده اند... زندگی زیباست اما شهادت از آن زیباتر است... حب حسین (ع) سرالاسرار شهداست... از عاشورای سال 61 هجری دیگر زمان از عاشورا نگذشته است و همه روزها عاشوراست... کربلا حرم حق است و هیچکس را جز یاران امام حسین (ع) راهی بسوی حقیقت نیست... حقیقت هنر نوعی معرفت است که در عین حضور و شهود برای هنرمند مکشوف می گردد... هنر شیدایی حقیقت و تجلی شیدایی است
واحد فرهنگی ::: پنج شنبه 85 اسفند 3::: 7:52 عصر
شهادت دخت گرانقدر حضرت اباعبدالله (ع) ، حضرت رقیه (س) بر حضرت بقیه الله الاعظم(عج) و شیعیان و محبان آل الله تسلیت باد.

در جوار مرقد دردانه‌ی خردسال سید الشهدا و در بارگاه خواهرش "زینب کبری" شیر زن کربلا و پیام آور عاشورا در همیشه‌ی تاریخ خونبار شیعه، شور و غوغایی دیگر بپاست و باید که چنین باشد.

گر چه از خرابه‌های شام که روزی ماوای بازماندگان کاروان حسینی و اسیران کربلا بود و نیز کاخ یزید و.. جز در ذهن تاریخ چیزی به یادگار نمانده است ولی خون حسین (ع) و خاندان و یاران باوفایش همچنان می‌جوشد و می‌خروشد و شور و حماسه می‌آفریند و درس عشق، آزادگی و عزت می‌دهد.

 

رفتیم و ماند نزد شما یادگار ما
جان شما و دخترک گلعذار ما


رفتیم و ماند خاطره اى سخت جانگداز

ز این شهر پر بلا، به دل داغدار ما

 

ما با رقیه آمده اکنون که مى رویم

دیگر رقیه اى نبود در کنار ما


نظرات()
منوی اصلی
صفحه نخست
تماس با ما
 RSS 
اوقات شرعی
درباره ما

آجرک الله یا صاحب الزمان - واحد فرهنگی جامعه اسلامی دانشجویان
واحد فرهنگی
لوگوی وبلاگ

جستجو
لینکهای روزانه

موضوعات وبلاگ
لینک دوستان
مجمع وبلاگ نویسان مسلمان
تاربلاگ ایلیا
اشتراک در خبرنامه
 
آرشیو
اخبار فرهنگی
پیامها
کاریکاتور هفته
آثار ادبی و هنری
عکس روز
جلسات فرهنگی
بهار 1387
زمستان 1386
پاییز 1386
تابستان 1386
آمار
بازدید امروز: 41
بازدید دیروز: 12
کل بازدیدها : 187978
نویسندگان
[ و فرمود : ] آن که به عیب خود نگریست ، ننگریست که عیب دیگرى چیست ، و آن که به روزى خدا خرسندى نمود ، بر آنچه از دستش رفت اندوهگین نبود ، و آن که تیغ ستم آهیخت ، خون خود بدان بریخت ، و آن که در کارها خود را به رنج انداخت ، خویشتن را هلاک ساخت ، و آن که بى‏پروا به موجها در شد غرق گردید ، و آن که به جایهاى بدنام در آمد بدنامى کشید ، و هر که پر گفت راه خطا بسیار پویید ، و آن که بسیار خطا کرد شرم او کم ، و آن که شرمش کم پارسایى‏اش اندک هم ، و آن که پارسایى‏اش اندک ، دلش مرده است ، و آن که دلش مرده است راه به دوزخ برده . و آن که به زشتیهاى مردم نگرد و آن را ناپسند انگارد سپس چنان زشتى را براى خود روا دارد نادانى است و چون و چرایى در نادانى او نیست ، و قناعت مالى است که پایان نیابد ، و آن که یاد مرگ بسیار کند ، از دنیا به اندک خشنود شود ، و آن که دانست گفتارش از کردارش به حساب آید ، جز در آنچه به کار اوست زبان نگشاید . [نهج البلاغه]